စည္ေတာ္ဗံုအေၾကာင္း "
=====================
ကတူးအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ရဲ႕ လိုဂိုတံဆိတ္ထဲက စည္ေတာ္ႀကီးပံုကို ေတြ႕ဖူးျကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က ဆက္ႏြယ္မႈကို မသိၾကဘူး။
တကယ္ေတာ့ ေရွးရိုးစဥ္လာ လက္ဆင့္ကမ္းလာခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ပံုျပင္ထဲကေန ရယူထားတာျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးတိုင္းမွာေတာ့
အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္လို ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ရာဇဝင္ေတြ ႐ွိၾကစျမဲပါ။ ဒါကို ပစ္ပယ္လို႔လည္းမရဘူး။ အစဥ္အလာရာဇဝင္ဆိုတာလည္း
အလကားေနရင္း ျဖစ္ေပၚလာတာမဟုတ္ဘဲ တစ္ေခတ္တစ္ခါက ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အလြယ္တကူ
မွတ္သားႏိုင္ၾကဖို႔ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြအျဖစ္ ခ်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးတူတဲ့ ဆင္တူယိုးမွာေတြလည္း
လူမ်ိဳးတိုင္းမွာ ရွိေနတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ပါ(၂)ခ်က္ကိုေတာ့ မွတ္သားထားသင့္ပါတယ္။
၁။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ႏွင့္ အစဥ္အလာဒ႑ာရီေတြကို လံုးဝ မပစ္ပယ္သင့္ဘူး။
ဒ႑ာရီထဲက သမိုင္းအစအနေတြ
ေထာက္အထားေတြကို ေလ့လာေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တယ္။
၂။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ႏွင့္ အစဥ္အလာဒ႑ာရီေတြကို တကယ့္သမိုင္းအမွန္အျဖစ္
တစ္ထစ္ခ် မမွတ္ယူသင့္ဘူး။
လူရယ္စရာ ျဖစ္တတ္တယ္။ သမိုင္းႏွင့္ ဒ႑ာရီပံုျပင္ကို ခြဲျခားသိထားရမယ္။
အမ်ိဳးသားအဖြဲ႔ရဲ႕ လိုဂိုတံဆိတ္ပံုကေတာ့ ဒ႑ာရီပံုျပင္ကို အေျခခံထားတယ္ဆိုေပမယ့္ လက္မခံႏိုင္စရာမ႐ွိပါဘူး။
သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးတိုင္းရဲ႕ ေခတ္ဦးသမိုင္းမွာေတာ့ ႐ိုးရာဒ႑ာရီေတြ ေရာေထြးေနျမဲျဖစ္သလို တန္ဖိုးထားၾကစျမဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အတင္း ျငင္းပယ္ေကာင္းတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။
ကတူးဒ႑ာရီထဲက စည္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းကို အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ပုဂံအေနာ္ရထာလက္ထက္ မဟာၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ ကတူးမင္းသံဝရရာဇာ မင္းျပဳတယ္။ အဲဒီမင္းမွာ ပုတ္သင္သားေရႏွင့္က်က္ထားတဲ့ ကျဗည္းသားစည္ႀကီးတစ္လံုး႐ွိတယ္။ စည္ႀကီးကို တီးခတ္လိုက္ရင္ အလြန္ျမည္ဟိန္းၿပီး၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က တိုင္းျပည္ေတြ လက္ေဆာင္ပ႑ာ ဆက္သၾကရတယ္။
အေနာ္ရထာလက္ထက္ စည္ေတာ္ဖ်က္ဆီးခံရၿပီး မဟာၿမိဳင္လည္းပ်က္ၿပီးေနာက္ ဝန္းသို႐ွမ္းနယ္ဘက္ထြက္ေျပးသြားတဲ့ သံဝရမင္းဘေထြးေတာ္ရဲ႕သား ေစာအဲခန္း(႐ွမ္းနာမည္)ေခၚ ငပ်င္းဟာ ဝန္သိုေစာ္ဘြားသမီးႏွင့္ လက္ဆက္ၿပီး ေတာင္ယာခုတ္ရင္း စည္စၾကာတစ္လံုးကို ရ႐ွိတယ္။ အလို႐ွိရာဆုေတာင္းၿပီး စည္ကိုတီးခတ္ရင္ လိုရာျပည့္တဲ့အတြက္ ေစာအဲခန္း အင္အားႀကီးလာၿပီး အခုဝန္းသိုနယ္ မိုင္းသုန္ေတာင္အနီးမွာ ဝိန္ဘာေခၚ ေက်ာက္ၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ စည္ေတာ္ရဲ႕ တန္ခိုးေၾကာင့္ လူတစ္ပိုင္း နတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ကိုးသိန္းသခင္ ေတာင္ေတာ္႐ွင္ ေစာအဲခန္းဟာ ေစာႏြဲ႔မြန္ဆိုတဲ့အမည္ႏွင့္ နတ္ဘဝကို အၿပီးတိုင္ခံယူသြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕အဆက္အႏြယ္ ကတူးေတြက ေတာင္ေတာ္အ႐ွင္ႀကီးကို အစဥ္အလာမပ်က္ ပူေဇာ္ပသၾကေလ့ ႐ွိတယ္။
ဒီဒ႑ာရီမွာ စည္ေတာ္အေၾကာင္းကို မင္းႏွစ္ဆက္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ေဖာ္ျပထားတာကို ေထာက္႐ႈရင္ ကတူးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေ႐ွးအစဥ္အလာမွာ စည္ေတာ္ကို မ်ားစြာ အေရးထားခဲ့ၾကေၾကာင္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ကတူးအမ်ိဳးသားအဖြဲ႔လိုဂိုတံဆိတ္ထဲက စည္ေတာ္ဗံုဟာ ဒီဒ႑ာရီကို ကိုးကားရယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သင့္ေလ်ာ္မႈလည္း ႐ွိပါတယ္။
ဒ႑ာရီလာ အမည္နာမတခ်ိဳ႕ ႐ွမ္းအမည္ျဖစ္ေနရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ဒီရာဇဝင္ကိုပဲ ႐ွမ္းဘာသာႏွင့္ မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ျခင္း၊ မဟာၿမိဳင္အဆက္ႏြယ္ ကတူးအမ်ိဳးသား ေစာအဲခန္း(႐ွမ္းအမည္)ကိုယ္တိုင္ ဝန္းသို႐ွမ္းနယ္ဘက္ထြက္ေျပးၿပီး ေစာ္ဘြားသမီး(႐ွမ္း)ႏွင့္လက္ဆက္ၿပီး ဝိန္ဘာၿမိဳ႕ကို အတူတကြ အုပ္စိုးခဲ့ျခင္း၊ ကတူးေတြမွာ မွတ္တမ္းတင္စရာ စာေပမ႐ွိခဲ့ျခင္း စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ႐ွမ္းအမည္ေတြပဲ လႊမ္းမိုးက်န္ရစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
လူငယ္မ်ား ေလ့လာႏိုင္ဖို႔ ကတူးဒ႑ာရီကို အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲၿပီး အက်ဥ္းေဖာ္ျပပါမယ္။
၁။ ကတူးမင္းသံဝရရာဇာႏွင့္ မဟာၿမိဳင္ၿမိဳ႕
၂။ ေစာအဲခန္းႏွင့္ ဝိန္ဘာၿမိဳ႕
၃။ ေစာေပါမိုင္းအႏြယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ကိုးသိန္းသခင္ေတာင္ေတာ္႐ွင္
-------------------------------------------------------
"ကတူးမင္းသံဝရရာဇာနွင့္ မဟာၿမိဳင္ၿမိဳ႕"
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗာန္စံေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဟာ သိီဟိုဠ္မွာ အနွစ္သံုးရာ၊ သေရေခတၲရာမွာ အနွစ္ငါးရာ၊ သထံုမွာ အနွစ္သံုးရာ စသျဖင့္ အစဥ္လိုက္ကူးစက္ပ်ံ ့နွံ႔ၿပီး တည္ရွိၾကတယ္။ သကၠရာဇ္ေကာဇာ(၃၇၉)ခုနွစ္မွာ အေနာ္ရထာက ပုဂံ(အရိမဒၵနပူရ္/ေပါကၠံျပည္)မွာ နန္းတက္တယ္။ နန္းတက္ၿပီး အနွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သထံုကေန ပုဂံကို ဗုဒၶသာသနာေရာက္တယ္။ အေနာ္ရထာက ေနာင္ေတာ္စုကၠေတးကို မလုပ္ႀကံမီမွာ ခမည္းေတာ္ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္ျဖဴက သၾကားမင္းရဲ႕ အရိႏၵမာလွံ၊ သီလဝဓား၊ ပတၱျမားလက္စြပ္၊ ပတၱျမားဥေသ်ွာင္တို႔ကို ေပးရစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္မွာပဲ သလႅဝတီျမစ္အေရွ႕ဘက္ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးမွာ သံဝရရာဇာအမည္ရွိတဲ့ ကတူးမင္းတစ္ပါး မင္းျပဳေနတယ္။ မင္းမိဖုရားဟာလည္း ဆင္ေျပာင္ထက္မက အင္အားႀကီးတယ္။ မဟာၿမိဳင္မွာ ရွမ္း၊ ကတူး၊ ေတာင္သူ၊ ခ်င္း စတဲ့လူနည္းစုေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဗုဒၶသာသနာမေရာက္ေသး။ "ဟုန္းနတ္"စသည္ကို ပသၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သံဝရရာဇာရဲ႕ဘုန္းကံေၾကာင့္ ႏြားထီးေလာက္ရွိတဲ့ ပုတ္သင္ႀကီးတစ္ေကာင္ရတယ္။ ပုတ္သင္သားေရကို ကဗ်ည္းသားကိုထြင္းတဲ့ဗဟိုရ္စည္မွာက်က္ၿပီး တီးခတ္ရင္ အလြန္မည္ဟိန္းတယ္။ ၾကားရာအရပ္ကသူေတြ လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြ လာေရာက္ဆက္သၾကရတယ္။ ရန္သူေတြလည္း လုပ္ႀကံလို႔မရနိုင္ဘူး။
အဲဒီကာလမွာ ေဝသာလီျပည္က မင္းမ်ိဳးဘသူႂကြယ္ဟာ အေနာ္ရထာကိုခြင့္ပန္ၿပီး ဘဒံုၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္စိုးစံတယ္။ ဘဒံုနယ္နွင့္မဟာၿမိဳင္က နယ္ခ်င္းစပ္ေနေတာ့ ကတူးမင္းသံဝရရဲ႕ စည္ေတာ္ႀကီးကို ဘသူႂကြယ္က စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္လာတယ္။ ကဗ်ည္းသားစည္ႀကီးကို ဖ်က္ဆီးသင့္ေၾကာင္း အေနာ္ရထာကို ေခ်ာျပစ္ကုန္းတိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ စည္ကိုဖ်က္ဖို႔ ေလာကီသိပၸအရာမွာ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာတဲ့ ဝကၤႏၲအမတ္ကို ေစလႊတ္လိုက္တယ္။
ဝကၤႏၲအမတ္ဟာ ဖန္ရည္ဆိုးအဝတ္ကိုဝတ္ၿပီး မဟာၿမိဳင္ေတာထဲဝင္တယ္။ ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ေရာက္ရင္ ေနရာအနွ႔ံမွာ ေ႐ႊေငြေတြကို ဦးစြာျမႇုပ္နံွထားၿပီး၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေ႐ႊရွိမယ္၊ ဘယ္အရပ္မွာ ေငြရွိမယ္ စသျဖင့္ နိမိတ္ဖတ္ေဟာၾကားရင္း ႐ြာသားေတြကိုတူးယူေစတယ္။ ဒီနည္းနွင့္ နာမည္ႀကီးလာတဲ့ ဝကၤႏၲအမတ္ကို ကတူးမင္းက ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းၿပီး မင္းဆရာအျဖစ္ကိုးကြယ္ထားတယ္။
ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့အမတ္ဟာ သံဝရမင္းရဲ႕စည္ႀကီးကိုဖ်က္ဆီးဖို႔အႀကံနွင့္ စည္ကိုအနည္းငယ္ျဖတ္ရင္ အခုထက္ဘုန္းႀကီးၿပီး သုနာပရႏၲတိုင္းအားလံုးကို အုပ္စိုးရမယ္လို႔ ေသြးေဆာင္ၿပီး စည္ကိုျဖတ္ေစတယ္။ လက္ေလးသစ္ေလာက္ျဖတ္ၿပီး တီးၾကည့္ေတာ့ အရင္ကထက္ျမည္းဟိန္းလို႔ လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြလည္း ပိုၿပီးဆက္သလာၾကတယ္။ အမတ္ႀကီးရဲ႕အႀကံ မေအာင္ျမင္ဘူး။
အမတ္ႀကီးလည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ၿပီးႀကံစည္တယ္။ စည္ႀကီးကို
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျဖတ္ရင္ ဘုန္းတန္ခိုးပိုႀကီးလာလိမ့္မယ္လို႔ သံဝရမင္းကို ေလ်ွာက္ျပန္တယ္။ မင္းနွင့္မိဖုရားလည္း ဝမ္းသာအားရနွင့္ စည္ႀကီးကို ေရွးကအတိုင္းျဖတ္ၿပီး တီးခတ္ၾကည့္ရာ လံုးဝမျမည္ဟိန္းေတာ့ဘဲ လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြလည္း ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္တယ္။ မင္းနွင့္မိဖုရားလည္း အမတ္ႀကီးရဲ႕အႀကံကိုသိသြားၿပီး ေဒါသထြက္ၾကတယ္။ မိဖုရားလည္း စည္ႀကီးကို႐ြက္ၿပီး ဝကၤႏၲအမတ္ရွိတဲ့ေက်ာင္းကို အေရာက္သြားတယ္။
အမတ္ႀကီးဟာ ဖုရားလာတာကိုျမင္တာနွင့္ ပေယာဂအင္းစီမံထားတဲ့ထီးကိုၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ မိဖုရားလည္း အေနာက္က လိုက္တယ္။ ခ်င္းလူမ်ိဳး ေလးမံုရဲ႕ ေတာင္ယာအနီး ေရေဝေတာင္အေရာက္မွာ အမတ္ႀကီးက ထီးကိုဖြင့္ၿပီးေဆာင္းလိုက္တာနွင့္ အဲဒီေနရာမွာပဲ ကိုယ္ေယာင္ေပ်ာက္သြားတယ္။ မိဖုရားက လူအင္အားသံုးၿပီး တစ္ေတာလံုးအနွံံ႕ရွာေဖြေပမယ့္ "ဝ" ေလးကြက္ အင္းခ်ထာတဲ့ သိမ္ဝင္သပိတ္ကြဲကိုပဲ ေတြ႕ရတယ္။
"ကရဏိရာေအာက္၊ ဝေလးေထာက္၊ ေပါကၠံရွင္ႀကီး ထီးနွင့္ေပ်ာက္"လို႔ အဆိုက်န္ရစ္တယ္။
မိဖုရားက ေဒါသတႀကီးနွင့္ ကျဗည္းသားစည္ကို ေတာင္ေပၚကေန ကန္ခ်လိုက္လို႔ စည္လိမ့္သြားတဲ့ေနရာမွာ ေခ်ာင္းစီးၿပီး၊ စည္ပတံုးေခ်ာင္းလို႔ ယေန႔တိုင္ အမည္တြင္တယ္။
စည္ႀကီးပ်က္ၿပီးေနာက္ မင္းနွင့္မိဖုရားဟာ ရန္သူေတြ မၾကာမီ ျပန္လည္လာေရာက္တိုက္ခိုက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ေတြးေတာၿပီး ဗဟိုရ္စည္အသစ္တစ္လံုး ထပ္လုပ္ေစတယ္။ ၿမိဳ႕ရိုးကို ျပင္ဆင္မြမ္းမံေစတယ္။ ဝကၤႏၲအမတ္လည္း ပုရာဂါမ(ပုဂံ)ကိုျပန္ၿပီး၊ ကက႑ကစည္ႀကီးကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီးေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕ရိုးၿမိဳ႕တာကို ျပင္ဆင္ေနၾကေၾကာင္း၊ မဟာၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကို ဖ်က္ဆီးမွသင့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေနာ္ရထာကို ေလ်ွာက္တင္တယ္။
အေနာ္ရထာလည္း ဝကၤႏၲအမတ္ကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္တြေပးသနားတယ္။ အမတ္ႀကီးကို ေရွ႕ေဆာင္တပ္မွာဦးေဆာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေစၿပီး၊ ငလံုးငလက္ဖယ္-ငေထြးရူး-ေညာင္ဦးဖီး-က်န္စစ္သား လူစြမ္းေကာင္းေလးဦးနွင့္တကြ စစ္သည္ေလးေသာင္းကို မဟာၿမိဳင္ေတာထဲ ခ်ီတက္ေစတယ္။ သားေတာ္ က်န္စစ္သားကို
လက္သံုးေတာ္ အရိႏၵမာႀကိမ္စၾကာကိုလည္း ေပးအပ္ေတာ္မူလိုက္တယ္။
စစ္တပ္ႀကီးဟာ ခ်င္းေလးမံုရဲ႕ေတာင္ယာအနီး စခန္းခ်ေနစဥ္မွာ မဟာၿမိဳင္မင္းတို႔ကိုးကြယ္တဲ့နတ္ႀကီးက တပ္သားေတြေၾကာက္လန္႔ၿပီးထြက္ေျပးေစျခင္းငွာ ေတာႀကီးတုန္ဟီးေလာက္ေအာင္ က်ားဟိန္းသလို ဟိန္းၿပီးေျခာက္လန္႔တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေတာင္ဟိန္းလို႔ အမည္က်န္ရစ္တယ္။ က်န္စစ္သားက အရိႏၵမာႀကိမ္နွင့္ ေျမျပင္ကို သံုးႀကိမ္သံုးခါတိုင္ ရိုက္ခတ္လ်ွင္ ဟုန္းနတ္ႀကီးေၾကာက္လန္႔ၿပီး မဟာၿမိဳင္မင္းရဲ႕နန္းေတာ္ဆီ ထြက္ေျပးတယ္။ ရန္သူေတြတိုက္ခိုက္ဖို႔ အေရာက္ေလာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိေျခာက္လန္႔တဲ့အခါ အရိႏၵမာနွင့္ရိုက္လို႔ မခံရပ္နိုင္ဘဲ ေျပးလာရေၾကာင္း ကိုယ္ထင္ျပၿပီး ေျပာၾကားတယ္။
သံဝရမင္းလည္း ဘုန္းကံအင္အားခ်င္းမမ်ွလို႔ အေနာ္ရထာရဲ႕စစ္တပ္ကိုလည္း မခုခံဝံ့၊ တိုင္းတစ္ပါးဆီ ထြက္ေျပးရင္လည္း လြတ္ဖို႔မျမင္၊ ဝန္ခ်တိုးလ်ဳိးရင္လည္း လက္ခံမွာမဟုတ္၊ ေသဖို႔သာရွိလ်ွက္ ရန္သူလက္ထဲ ေသရတာထက္ မိမိတို႔ကိုးကြယ္တဲ့နတ္မင္းႀကီးကို အသက္ခႏၶာအပ္နွံၿပီးေသဆံုးရတာက ပိုျမတ္တယ္လို႔ ႀကံစည္ေတြးေတာၿပီး နတ္ကြန္းမွာပဲ အဓိ႒ာန္ျပဳေသဆံုးၾကကုန္တယ္။
မင္းနွင့္မိဖုရားတို႔ ေသလြန္ၾကေသာ္ မိဖုရားႀကီးက စည္ပတံုးေခ်ာင္းကိုေစာင့္တဲ့နတ္အျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားတယ္။ မင္းမိဖုရားမရွွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြလည္း လႊတ္ရာေရွာင္ေျပးၾကရင္း မဟာၿမိဳင္ၿမိဳ႕ႀကီး ပ်က္စီးသြားတယ္။
ကုန္းေခ်ာတဲ့ ပဒံုမင္း ဘသူႂကြယ္လည္း ၿမိဳ႕ရိုးၿမိဳ႕တာမ်ား ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္း အေနာ္ရထာၾကားသိၿပီး မယံုသကၤာစိတ္နွင့္ ကြပ္မ်က္မယ္လုပ္ေတာ့ စလြန္ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး သလႅာဝတီျမစ္ထဲ ခုန္ခ်ေသဆံုးတယ္။ အေနာ္ရထာလည္း နတ္ကြန္းတစ္ခုေဆာက္ေပးၿပီး ပဒံုတစ္နယ္လံုး ပသေစတယ္။
ကတူးမင္းသံဝရရာဇာနွင့္ မဟာၿမိဳင္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ဒီေနရာမွာပဲ အၿပီးတိုင္ပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။
***********************************
"ေစာအဲခန္းနွင့္ဝိန္ဘာၿမိဳ႕"
ကတူးမင္းမိဖုရားနွင့္မဟာၿမိဳင္ႀကီး ပ်က္စီးၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ လြတ္ရာကြၽတ္ရာထြက္ေျပးၾကရင္း၊ သံဝရမင္းဘေထြးေတာ္ရဲ႕သား အဲခန္း(ဗမာလို ငပ်င္း)နွင့္ နွမေတာ္သား ေစာေပါမိုင္း(ဗမာလို ၿမိဳ႕သူႀကီး) တူဝရီးနွစ္ေယာက္ဟာ အထက္အညာရွမ္းအရပ္ကို ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ဝန္းသိုနယ္အေရာက္မွာ ေစာ္ဘြားႀကီးထံ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ပိႏၷဲသရက္ဥယ်ာဥ္ၿခံစိုက္ပ်ိဳးလ်ွက္ ေနထိုင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အဲခန္းငပ်င္းက တစ္ရက္သီးမွည့္တစ္လံုးကို က်င္ငယ္စြန္႔ၿပီး ေဒါင္းရူးေခ်ာင္းထဲ ေမ်ာခ်လိုက္တယ္။ ေခ်ာင္းေဘး ေရခ်ိဳးေနတဲ့ ေစာ္ဘြားသမီးေတာ္က ေမ်ာလာတဲ့သရက္သီးကို ဆယ္ယူစားသံုးမိလို႔ ကိုယ္ဝန္သေႏၶရတယ္။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေယာက္်ားေလးေမြးေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ အေဖအရင္းကိုရွာေဖြဖို႔ ကေလးငယ္အငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ့နိုင္သူကို သမီးေတာ္နွင္ေပးစားမယ္လို႔ ေစာ္ဘြားႀကီးက ေၾကညာတယ္။ ဝန္းသိုငါးခရိုင္မွာရွိတဲ့ေယာက္်ားဟူသမ်ွ အကုန္ေခ်ာ့ၾကေပမယ့္မရ၊ အဲခန္းငပ်င္းေခ်ာ့မွ ကေလးငယ္လည္း အငိုတိတ္လို႔ သမီးေတာ္ကို ေပးစားၿပီး ဓားမ ပုဆိန္တို႔ကို ေပးအပ္လ်ွက္ ေတာင္ယာခုတ္စား အသက္ေမြးၾကဖို႔မိန္႔ေတာ္မူၿပီး သမီးေျမးနွင့္တကြ လႊတ္လိုက္တယ္။ေျမးေတာ္ကိုလည္း ငါးခရိုင္လံုးေခ်ာ့ၾကရလို႔ ရွမ္းလို ေကာင္းအယယ္၊ ျမန္မာလို ေခ်ာ့သားလို႔ အမည္ေပးတယ္။
ဒီလိုနွင့္ အဲခန္းငပ်င္းတို႔လင္မယားဟာ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အဲခန္းက စည္စၾကာကိုရၿပီး စည္ကိုတီးလ်ွင္ အလိုရွိတိုင္း ၿပီးေျမာက္ေစလို႔ တန္ခိုးအင္အားႀကီးလာတယ္။ စည္စၾကာရဲ႕အစြမ္းေၾကာင့္ လူ႔ခႏၶာနွင့္နတ္ဘဝကိုရရွိလ်ွက္ လူတစ္ပိုင္းနတ္တစ္ပိုင္းခံယူတယ္။ စစ္သည္ ဆင္ျမင္း အေျမာက္အျမားနွင့္ အခိုင္အမာ ၿမိဳ႕တည္တယ္။
ဝန္းသိုေစာ္ပြားလည္း မိမိရဲ႕သမက္ဟာ မိမိကိုအံတုေတာ့မယ္လို႔ေအာက္ေမ့ၿပီး၊ သမက္ေတာ္အဲခန္းကို စစ္တိုက္ရာ ေစာ္ဘြားကပဲ ရွံုးနိမ့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္သမက္ကို လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြ နွစ္စဥ္ ဆက္သရတယ္။ မဟာၿမိဳင္ ကတူးမင္းသံဝရရာဇာရဲ႕အဆက္အႏြယ္ အဲခန္းငပ်င္းဟာ ေယာကၡမေတာ္ဝန္းသိုေစာ္ဘြားကိုေအာင္နိုင္ၿပီးေနာက္ မိုင္းသံုေတာင္ရဲ႕ (၃)တိုင္အကြာမွာ ဝန္ဘာၿမိဳ႕ႀကီးကို ပကတိေက်ာက္သားမ်ားနွင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။( အဲဒီေက်ာက္ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ ဝန္းသိုနယ္ မိုင္းသံုေတာင္အနီးမွာ ယခုတိုင္ရွိပါတယ္။)
***********************************
" ေစာေပါမိုင္းအႏြယ္နွင့္ ကိုးသိန္းသခင္ေတာင္ေတာ္ရွင္*
မဟာၿမိဳင္ပ်က္ၿပီးေနာက္ အဲခန္းငပ်င္းနွင့္အတူ ထြက္ေျပးလာတဲ့ မဟာၿမိဳင္အမတ္ေစာေပါမိုင္းလည္း (ေစာအဲခန္းလိုပဲ)
ဝန္းသိုေစာ္ဘြားဆီမွာ အခြင့္ေတာင္းၿပီး ဝန္းသိုအေရွ႕ေတာင္အရပ္မွာ (ရွမ္းလို-တံုးေပါေလာ၊ ဗမာလို သာယာက်ယ္ဝန္းတဲ့)ကြင္းျပင္ကိုျမင္ေတာ့ တံုးေပါေလာကြင္းျပင္အရပ္မွာပဲ ရပ္႐ြာတည္ေထာင္ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ေစာေပါမိုင္းရဲ႕မ်ိဳးဆက္ သံုးဆက္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးသားဟာ သား(၅)ေယာက္၊ သမီး(၁)ေယာက္ ထြန္းကားတယ္။ သမီးကို ဝန္းသိုေစာ္ပြားထံ အပ္နွင္းၿပီး သားငါးေယာက္ကို ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္ေစတယ္။
ထိုအခ်ိန္ခါမွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္က ရဲမက္ဗိုလ္ပါတို႔ရဲ႕ရန္အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ မင္းသား(၅)ေယာက္ဟာ နယ္ေျမသစ္ရွာေဖြဖို႔ ထြက္ခြာၾကတယ္။ အစ္ကို(၂)ေယာက္က အေနာက္မူးရိုးဘက္၊ ညီ(၃)ေယာက္က အေရွ႕မဲဇာဘက္ အသီးသီး ထြက္ခြာခဲ့ၾကတယ္။
ညီသံုးေယာက္က မိုးညႇင္းေစာ္ဘြားႀကီးထံေရာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ပ႑ာဆက္သကာ ေနထိုင္ခြင့္ေတာင္းၾကတယ္။ မိုးညႇင္းေစာ္ဘြားကလည္း မဲဇာေခ်ာင္းအေရွ႕ဘက္မွာ ႐ြာတည္ဖို႔ေနရာမရွိ၊ မဲဇာအေနာက္ဘက္မွာပဲေနရာရွိလို႔ ေနလိုရာေနၾကေစလို႔ အခြင့္ေပးတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြကိုလည္း ျပန္ေပးလိုက္တယ္။
မင္းသားသံုးေယာက္လည္း မဲဇာေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ကို ျပန္ဆုတ္ၿပီး ယခု ေခါင္တံုးလို႔ေခၚၾကတဲ့အရပ္မွာ ေနရာစခန္း ၾကည့္ရႈၾကဖို႔ ျပန္လာၾကတယ္။ (လက္ေဆာင္ ျပန္တံု႔ ေပးတာကို ရွမ္းလို ေဟာတုန္းလို႔ေခၚၿပီး၊ ကာလၾကာေတာ့ ေခါင္တံုးလို႔ ျဖစ္လာတယ္။)
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုနွစ္ေယာက္က ျပန္မေရာက္ၾကေသးဘူး။ ညီသံုးေယာက္က မဲဇာေခ်ာင္းအထက္ဖ်ား အေနာက္ကမ္းမွာ ႐ြာတည္ၿပီးေနၾကမယ္လို႔ မရီးေတြကိုမွာၾကားထားၿပီး ေဆြသားတစ္စုနွင့္တကြ ေခါင္တံုးအရပ္ကို ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။
မူးျမစ္ရိုးဘက္ထြက္ခြာသြားတဲ့အစ္ကို(၂)ေယာက္က ပင္းသာ-ပင္းက်ိဳင္း-ပင္လည္ဘူး၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ နန္းမားေခ်ာင္းကို ဆန္တက္လာရာ ဆားတြင္းေတြေတြ႕ၾကတယ္။ ကမာၻေခ်ာင္းေပါက္ဝအေရာက္မွာ တဖန္ဆန္တက္ျပန္ရာ ဆားတြင္းမ်ားစြာ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ ဒီနယ္ေျမေတြဟာ ဆားတြင္းေတြရွိၿပီး မင္းလမ္းလည္းမက်တဲ့အတြက္ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ေကာင္းေၾကာင္း ေတြးေတာၿပီး ဆက္သြားၾကရာ အဲခန္းပထမေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုးတံဝကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီကေန မိမိတို႔႐ြာ တံုးေပါေလာကိုပဲ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညီသံုးေယာက္က မဲဇာေခ်ာင္းဖ်ားအေနာက္ဘကကမ္းမွာ႐ြာတည္ဖို႔ ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစ္ကိုတို႔ျပန္ေရာက္လ်ွင္ အေနာက္က လိုက္လာၾကဖို႔ မွာၾကားခဲ့ေၾကာင္း သိၾကရတယ္။
အစ္ကိုနွစ္ေယာက္လည္း ေဆြမ်ိဳးတစ္စုနွင့္တကြ ေနာက္က အျမန္လိုက္ၾကတယ္။ ေဒါင္းရူးေခ်ာင္းဖ်ားအေရာက္မွာ ေရွ႕ကသြားနွင့္တဲ့ညီသံုးေယာက္အဖြဲ႕က အမွတ္အသားျပဳခုတ္ပိုင္းခဲ့တဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြဟာ တစ္မိုက္တစ္ထြာခန္႔ အ႐ြက္ထြက္ေနတာကိုျမင္ေတာ့ ညီသံုးေယာက္ထြက္သြားတာ ၾကာလွၿပီ၊ သူတို႔ခုတ္ပိုင္းခဲ့တဲ့ငွက္ေပ်ာပင္ေတြေတာင္ တစ္ထြက္တစ္မိုက္မ်ွ အ႐ြက္ထြက္ေနၿပီ၊ လိုက္လို႔မီေတာ့မွာမဟုတ္လို႔ ေတြးေတာၾကၿပီး ဆက္မလိုက္ဘဲေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ အေစာပိုင္းကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဆားတြင္းရွိရာအရပ္မွာပဲ ႐ြာတည္ေနထိုင္ၾကဖို႔ ထြက္ခြာလာၾကတယ္။ ဒီလိုနွင့္ အဲခန္းငပ်င္းရဲ႕ ဝိန္ဘာၿမိဳ႕အနီး ျမင္းထိန္း႐ြာမိုင္းသံုကိုေရာက္ရွိၾကတယ္။
အဲခန္းငပ်င္းနွင့္ေတြ႕ၾကေတာ့ မင္းသားနွစ္ေယာက္က အေၾကာင္းစံုရွင္းျပတယ္။ အဲခန္းလည္း ဝိန္ဘာၿမိဳ႕ကခြာၿပီး ျမန္မာေတြနွင့္ေဝးရာ ဝိန္ခြဲလံုမွာ ေျပာင္းေနေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာတယ္။ ဝိန္ခြဲလံုက ယခု မိုင္းသံုေတာင္ႀကီးကိုပဲေခၚတယ္လို႔ မွတ္သားၾကတယ္။
မင္းသားနွစ္ေယာက္နွင့္ေစာအဲခန္းတို႔ဟာ ဝိန္ဘာၿမိဳ႕ကေန အတူထြက္ခြာလာရာ၊ ခင္ရိုးႀကီးတစ္ေလ်ွာက္ ဆက္သြားရင္း ခင္ရိုးအဆံုးအေရာက္မွာ မင္းသားနွစ္ေယာက္ကို အေနာက္က်င္းဘက္ ႐ြာတည္ေနထိုင္ေစတယ္။ အဲဒီကဆက္သြားၿပီး
လင္းလင္းက်င္းက်င္းရွိတဲ့ေနရာမွာ ႐ြာတည္ေနထိုင္ၾကျပန္တယ္။
တစ္နွစ္အၾကာမွာ အစ္ကိုက မူပန္လ်ည္၊ ညီက ေကာင္းပန္လ်ည္ သားတစ္ဦးစီ ေမြးဖြားတယ္။ အဲဒီသားနွစ္်ယာက္ကေန ထပ္ပြားတဲ့ သံုးက်ိတ္ခန္႔ရွိၿပီး ရဲစြမ္းသတၱိျပည့္ဝၾကတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ကမာၻ႐ြာမနွင့္ဆားက်င္းလမ္းမွာ ခ်င္းေစာ္ဘြားအိမ္ ထုပ္ရွစ္ခန္းရွိတယ္။ အခု က်ည္ဇု႐ြာေဟာင္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အင္အားပိုႀကီးတဲ့ကတူးေတြေရာက္လာေတာ့ ခ်င္းေတြက ကတူးေတြကိုပဲ ေစာ္ပြားအရာေပးအပ္ၾကတယ္။ ေစာ္ဘြားဟာ ေမာ္ဟိုင္း-နန္းမား-စြန္ဖား-ကမာၻ ေလး႐ြာကို စီရင္သလို ေနာင္စင္းအရပ္မွာလည္း ႐ြာတည္ျပန္တယ္။ အဲဒီအရပ္ကို အခု မံစင္းလို႔ေခၚတယ္။
ခ်င္းေတြတင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ေစာ္ဘြားငခ်င္း(ကတူး)မွ သံုးဆက္ေျမာက္ သကၠရာဇ္နွစ္ရာအဝင္မွာ ကသဲေစာ္ဘြား
ေစာ္ေကာ္တာက ရဲမက္တစ္ေသာင္းနွင့္ခ်ီတက္လာၿပီး ဆားက်င္းနွင့္ကမာၻ႐ြာမစသပ္ၾကားေတာင္ထိပ္မွာ တပ္စခန္းခ်ၿပီးေနၾကတယ္။
ေတာင္ေတာ္မင္း(အဲခန္း)က ကသဲရန္သူေတြကို မိမိကိုယ္တိုင္တိုက္ခိုက္မွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာတဲ့အတြက္ ကမာၻေစာ္ဘြားမ်ားနွင့္႐ြာသားေတြလည္း ေတာင္ေျခရင္းမွာ လာေရာက္ခိုလံုၾကတယ္။ ကိုးသိန္းသခင္ေတာင္ေတာ္မင္း(အဲခန္း)လည္း မူတြန္႐ြာဦးမွာ ၿမိဳ႕ႀကီးရပ္႐ြာလို ဖန္ဆင္းျပထားၿပီး၊ ဆင္သံ ျမင္းသံ လူသံ စည္သံ ေမာင္းသံ ေသနတ္သံ အေျမႇာက္သံအမ်ိဳးမ်ိဳး ဆူညံအက္ကြဲ အုတ္အုတ္သဲသဲပံုစံျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းထားတယ္။ ကသဲရဲမက္တို႔လာေရာက္တိုက္ခိုက္ေတာ့လည္း ျမင္းဟီသံပဲၾကားရၿပီး လူကိုမျမင္ၾကရ မခုခံနိုင္ၾကဘဲ ရဲမက္တစ္ေသာင္းလံုး ပ်က္ျပဳန္းၾကကုန္တယ္။ ကသဲျပည္ကို စကားျပန္နွစ္ေယာက္ပဲျပန္လႊတ္ၿပီး အကုန္ ကြပ္မ်က္ပစ္တယ္။
ဒီလို ကသည္းရန္ကို ၿငိမ္းေအးေစၿပီးေနာက္ လူတစ္ပိုင္းနတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္တဲ့
ကိုးသိန္းသခင္ ဝရီးေဘးေတာင္ေတာ္ရွင္ႀကီး(ေစာအဲခန္း)ဟာ ေစာႏြဲ႕မြန္ဆိုတဲ့အမည္နွင့္ နတ္ဘဝကို အျပည့္အဝ ခံယူသြားခဲ့တယ္။( ယေန႔ ဝန္းသို ပင္လယ္ဘူး ဗန္းေမာက္နယ္ဘက္ေတြမွာ ပူေဇာ္ပသၾကတဲ့ မိုင္းသံုအရွင္ႀကီးဆိုတာ အခုရာဇဝင္ထဲက ကိုးသိန္းသခင္ေတာင္ေတာ္ရွင္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။)
မွတ္ခ်က္။ ။
ပံုျပင္ဒ႑ာရီ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြႏွင့္ သမိုင္းကို မေရာေထြးမိပါေစနဲ႔ ။ ညီေတြက ငွက္ေပ်ာပင္ကို အမွတ္အသားျပဳ ခုတ္ထားခဲ့ရာ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့အစ္ကိုေတြက ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ထြက္တာေတာင္ ရွည္ေနၿပီ မီေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္မလိုက္ဘဲ ညီေတြနွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းက လူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိတယ္။ ကခ်င္နွင့္ခ်င္း ညီအစ္ကိုဇာတ္လမ္းလို႔ ေျပာၾကသလို၊ ကတူးေတြကလည္း ကခ်င္နွင့္ ညီအစ္ကိုဇာတ္လမ္းအျဖစ္ ပါးစပ္ရာဇဝင္ရွိတယ္။
ရခိုင္ျပည္က သက္ေတြမွာလည္း ဒီဇာတ္လမ္းရွိတယ္။ ကနန္းေတြမွာလည္း ႐ွိတယ္။ အခုရာဇဝင္မွာေတာ့ ကတူးညီအစ္ကိုဇာတ္လမ္း ျဖစ္သြားျပန္တယ္။
ဒီလိုဒ႑ာရီေတြကို အတည္ယူၿပီးေျပာေနရင္ေတာ့ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။
" လူမ်ိဳးသမိုင္း နႈတ္မရိုင္းဖို႔ "
ေခတ္ေၾကးမံုျပင္ ရာဇဝင္ကို
ပံုျပင္လိုေတြး ေလွ်ာက္မေရးဘဲ
ေ႐ွးေႏွာင္းေခတ္သစ္ ေထာက္ထားစစ္၍
အျဖစ္အမွန္ ယုတၱိတန္စြာ
ေရးသင့္ပါသည္။
(ကတူးအမ်ိဳးသားအလံေတာ္အေၾကာင္းကို ေနာင္တြင္ ဆက္လက္ေရးသားပါမည္။)
ေနျမန္မာ(ေ႐ႊကတူး)
Than Naing(13.11.2016)
Credit to Kadu Than Naing - fb acc
